16 years old pa lang ako nang makilala ko si Alpay, isang lalaking 30 years old—14 na taon ang tanda sa akin—pero walang nakapigil sa pagmamahalan namin.
Dati akong honor student sa Istanbul Nisantasi High School for Girls, pero bumagsak ako sa matinding depression matapos ang isang simpleng tonsil operation. Dahil ayaw ni Papa—isang dating jet pilot na disiplinado—na makita akong malungkot, dinala niya ako sa isang nightclub isang gabi para ma-cheer up ako. Doon, nagtagpo ang tadhana. Nakilala namin ang dati niyang kaibigan sa military, na inalok akong magtrabaho sa isang labor union. Para sa seguridad ko, inatasan niyang ihatid-sundo ako araw-araw ng kanyang assistant manager—si Alpay. Ang simpleng pagpapakilalang iyon ang nagbago sa buhay ko.
Si Alpay ay lumaki sa Istanbul pero dumaan sa matitinding pagsubok. Napilitan siyang magpakasal sa isang hindi masayang relasyon, at sa paghahanap ng tunay na pagmamahal, lumipat siya sa Germany. Pero kahit bumalik siya sa Turkey, hindi pa rin naging madali ang buhay niya. Noong magkita kami, bitbit pa rin niya ang sugat ng kanyang nakaraan, pero sa kabila ng lahat, isa siyang mabuting tao—maalaga at mabait. Habang magkasama kami sa biyahe papunta at pauwi ng trabaho, unti-unting nabuksan ang loob namin sa isa’t isa. Hindi ko namalayan, nahulog na ako sa kanya.
Pero kahit malakas ang nararamdaman namin, hindi namin ito masabi. Ang age gap namin, ang past niya, at ang higpit ng tatay ko—lahat ng ‘yon naging hadlang. Tahimik kaming nagmahalan, walang salitang binibitawan, pero sa bawat titig at ngiti, alam naming pareho ang totoo. Hanggang isang araw, hindi ko na kinaya at sinabi ko ito sa ate ko. Nabigla siya. Sabi niya, siguradong hindi ito papayagan ni Papa. Nag-paint siya ng worst-case scenario.
Gusto ng parents ko si Alpay bilang kaibigan, kaya madalas siyang imbitahin sa bahay. Pero kahit malapit siya sa pamilya namin, hindi namin magawang ipagtapat ang nararamdaman namin. Noong 1967, na-promote ako bilang Assistant Accounting Manager. Magkaibang floor na kami ni Alpay sa trabaho, kaya bihira na kaming magkita—commute at lunch break lang ang oras namin. Pero sa bawat sandali na magkasama kami, mas lalong lumalim ang pagmamahal namin.
Tahimik naming itinago ang pag-ibig na hindi namin masabi. Takot sa sasabihin ng iba, sa magiging reaksyon ng pamilya. Pero ang pagmamahal, hindi basta-basta nagagapi ng oras, ng distansya, o ng takot. Sa kabila ng lahat, mahigpit naming hinawakan ang pangakong binitawan ng aming puso—isang pangakong bumuo sa hinaharap namin.
