May isang lalaki akong minahal—isang Chinese na dumaan sa matinding pagsubok. Ilang taon siyang nakulong, at sa unang pagkakataon naming magkita pagkatapos ng kanyang paglaya, agad kaming nagsama. Mahigit isang taon na kaming magkasama mula noon.
Nang siya ay walang-wala, nanatili ako sa tabi niya. Wala siyang pera, wala siyang matinong trabaho, at wala siyang ibang paraan kundi pasukin ang ilegal na gawain para mabuhay. Hanggang sa dumating ang isang pagkakataon na biglang nagbago ang lahat—naging matagumpay at mayaman siya. Pero kasabay nito, lumiit ang mundo niya. Para siyang naging isang "patay na buhay," at ako ang naging mga mata, kamay, at paa niya. Lahat ng gawin niya, sinusuportahan ko. Sumusunod ako, nagpapasakop, at ibinigay ang lahat para sa kanya.
Ngunit sa kabila ng lahat, nagawa pa rin niya akong sisihin sa mga problemang siya rin ang may gawa. Palagi kaming nag-aaway, at kahit kailan, hindi niya ako binibigyan ng kusa—walang kusa sa pagbibigay ng pera o kahit anong bagay, kaya natutunan kong kunin na lang ito mula sa kanya. Paulit-ulit niya akong sinasaktan, at sa tuwing magtatangka akong magpaliwanag, agad siyang nagagalit, na para bang ako ang problema sa relasyon namin. Pinagpalit niya ako, at sa galit ko, naisip kong gumanti sa pamamagitan ng paggastos ng pera niya sa kahit anong maisipan ko. Pero kahit ganon, hindi ko kailanman inisip na ako ang may kasalanan kung bakit siya nauubusan ng pera. Sinubukan kong kumbinsihin siyang magtayo ng negosyo para may pangmatagalan siyang kita, pero hindi siya nakinig. Hindi siya nagtitiwala sa kahit sino, at ngayon, ako ang sinisisi niya sa pagkawala ng pera niya.
Inaamin kong nagkamali ako sa ilang bagay, pero hindi ba ako karapat-dapat na makatanggap kahit kaunting halaga mula sa kanya? Kaya niyang gumastos para sa iba para ipakitang siya ang "boss," pero sa akin, parang isang sentimo ay napakalaking bagay. Hindi niya iniisip kung magkano ang nawala sa kanya sa sugal. Ngayon, gusto kong ipakita sa kanya kung gaano ako nagtitiis at kung gaano karaming sakripisyo ang ginawa ko para sa kanya. Pero hindi niya ito nakikita. Pakiramdam ko, iniiwan niya ako sa ere—walang halaga, hindi pinapakinggan, at parang wala lang sa buhay niya.
Gusto kong gumanti. Gusto kong iparamdam sa kanya ang sakit na nararamdaman ko. Pero wala akong lakas ng loob na gawin ito. Tinatrato niya ako na parang walang kwenta, na parang basura, at palagi niyang sinasabi na wala akong halaga kung wala siya. Lahat ng masasakit na salitang binitiwan niya sa akin ay nag-iwan ng matinding galit at hinanakit sa puso ko.
Hindi ko alam kung ano ang maaaring magawa ko sa huli. Ngayon, punong-puno ako ng sama ng loob, at natatakot akong baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko at gumawa ng isang bagay na pagsisisihan ko habang buhay.
